اندرون حیاط مزار خواجه عبدالله انصاری، پهلوی تخت اولاد تیمور یک قطعه سنگ مرمر سفید (با ابعاد ۱۶۰ سانتی متر درازا و ۵۰ سانتی متر پهنا) بین حلقۀ زنجیر سیاهی که تخت را احاطه نموده، موجود است که این کتیبه در سال ۸۸۲ق. توسط هنرمند نامی عصر سلطان‌حسین میرزای بایقرا یعنی سلطان‌علی مشهدی شاگرد ملااظهر هروی کتابت شده است.
متن کتیبه چنین است:
این صفۀ بدیع البُنیان منیع الارکان که از کمال صفوت صفا و غایت بهجت و بها حاکی نزهت ریاض رضوان و راوی زینت مناظر جنان است و انوار رحمت الهی و آثار فیض فضل نامتناهی از ساحت با راحتش لایح و تابان از برای مرقد سلطان سعید مغفور غیاث السلطنه والدین منصور و اولاد مبرورش عمارت یافت به تاریخ سال هشت‌صدوهشتادودو که فضل بی‌پایان بیان آن می‌نماید و نسایم خُلد برین از شمایم تربت عنبرینش متنسّم می‌آید.
چون بهشت از مرقد منصور سلطان رخ نمود
این عمارت را بوجهی بس نکو تاریخ بود
این کتیبه در سال ۱۳۹۹ خورشیدی در مؤسسۀ پژوهشی بایسنغر توسط نیک‌محمد مستمند غوری بازنویسی شده و در قالب یک پوستر ارائه شده است.
